Londra Enerji Kulübü YK Başkanı
Diplomat, işadamı ve seyyah olarak tam 135 ülkeye seyahat ettim. Bir kısmında görev yaptım, yaşadım; farklı kültürleri, dilleri, toplumsal yapıları ve yaşam tarzlarını yerinde içinden yaşayarak gözlemleme fırsatım oldu. İzlenimlerimi “Yaşam Bir Seyahattir” kitabıma yansıttım. Nereye gidersem gideyim, karşılaştığım gerçek aynıydı: Müslüman toplumların büyük bir kısmı, yoksulluk, eğitimsizlik, eşitsizlik, şiddet, yolsuzluk, otoriter yönetimler ve siyasi
Avrupa Birliği’nin (AB), Türk vatandaşlarına Schengen Bölgesi’ne girişte uyguladığı vize prosedürleri, yalnızca maliyetli ve zaman alıcı bir bürokratik süreç olmaktan öte, Türkiye’ye yönelik bilinçli bir “mesafe koyma” stratejisinin göstergesi gibi görünüyor. Bu durum, AB-Türkiye ilişkilerindeki dengesizlikleri ve derin çelişkileri gözler önüne sererken, vatandaşlarının onuru incinen Türkiye’nin bu hususta boomerang etkisiyle “kendisini topuğundan vurmadan” nasıl bir
En sonda söyleyeceğimi en başta söyleyeyim: “Bugün Türkiye’nin sorunlar listesinin dökümünü yap” derseniz en başa eğitim sorununu yerleştirirdim. Ekonomik kırılganlık, dış politika çıkmazları, teknoloji, enerji, tarım, etnik gerginlik, din tacirliği, Suriyeli mülteciler, yoksulluk, terör ve benzeri aklınıza gelebilecek tüm diğer sorunları o listede kesinlikle eğitim sorununun altına dizerdim. Niye mi? Çünkü eğitimi iyi kurgulanmamış, “nasıl
Türkiye’nin göçmen, mülteci ve yabancı politikalarını, özellikle de vatandaşlık sürecini herkes gibi ben de uzun bir zamandır kaygıyla izliyorum. Şeffaflık eksikliği, belirsiz istatistikler ve izlenen politikanın hangi amaca hizmet ettiğinin net bir şekilde açıklanmamış olması, bu sürecin dünyanın en kötü örneklerinden birine dönüşmesine neden oluyor. Kolayca verilen vatandaşlık Geçtiğimiz yaz Como’daki bir uluslararası toplantıda, Maronit
Türkiye’nin BRICS üyeliği için o kadar yaygaradan ve bir bardak suda koparılan fırtınadan dişe dokunur bir şey çıkmadı. Cezayir, Belarus, Bolivya, Küba, Endonezya, Kazakistan, Malezya, Nijerya, Tayland, Uganda, Özbekistan ve Vietnam ile birlikte bizi BRICS’e “ortak” yaptılar. Bizi “acaba Batı’dan kopup eksen mi değiştiriyorlar” diye dünyanın diline düşüren “tam üyelik” olmadı. Muhtemelen “mevcut dengeler bozulmasın”
Neresinden bakarsanız bakın, Türkiye-AB ilişkilerinin mevcut durumu, moral bozucu bir tablo sunuyor. Bırakın AB müktesebatının gereği olan tam üyelik müzakerelerini (ki bu konuda yaprak kımıldamıyor) Brüksel ile tüm ilişkiler adeta durma noktasına gelmiş durumda. Beş yıl önceki statükoya dönmek bile başarı sayılacak neredeyse. Gümrük Birliği modernizasyonu, serbest vize rejimi, finans kanallarının açılması, dış politika ve
Dünya ve Türkiye, vahim sonuçları olabilecek yeni bir dönüm noktasında. Tarihin nadir anlarından biri, hem küresel hem yerel düzeyde, eşiklerde geziniyoruz. Pek çok kişi bu gerçeği kabul etmekte zorlanıyor, fakat gerçekten de tehlikeli bir dönüşümün içinden geçiyoruz hemen her alanda. Jeopolitik çatışmalar hız kazanırken, bölgesel savaşların patlak vereceği, hatta bazı ülkelerin parçalanacağı dahi konuşulmakta. Önümüzdeki
Artık aynı mesajları yinelemekten yorulduk. Gerçekten de dünya enerji alanında köklü bir dönüşümden geçiyor. Herkes, gezegenimizin ve gelecekteki nesillerimizin çıkarlarını gözeterek karbon emisyonlarını azaltma çabasının peşinde, fosil yakıtları – petrol, doğal gaz ve kömür – azaltıp yeşil enerjinin payını arttırmaya, enerji verimliliğini iyileştirmeye, yeni teknolojiler geliştirmeye çalışıyor. Ancak acı gerçek şu ki, fosil yakıtlar hala
Türkiye-İran ilişkilerinden bahsederken, genellikle 1639 Kasrı Şirin Antlaşması’ndan bu yana sınırlarımızın değişmediğini vurgulayarak başlarız söze. Bu, iki ülke arasındaki tarihi derinliğin, siyasi istikrarın ve yüzyıllar boyunca onca iniş çıkışlı ilişki dönemeçlerine rağmen statükoya saygının sembolüdür. Zaman zaman aynı coğrafyada bölgesel rekabete dönüşebilen bu köklü ilişkilerin altında Sünni-Şii ayrımının çok ötesinde birbirinden farklı ve dinamik unsurlar
Bundan tam 17 yıl önceydi. Bodrum’un Güvercinlik koyunda, ormanlar cayır cayır yanarken, hepimizin aklında tek bir umut vardı: “Bu topraklar yeniden yeşerecek, ormanlarımız tekrar can bulacak.” Ancak bu umut çok geçmeden yerini derin bir hayal kırıklığına bıraktı. Zira, söz verilen ağaçlandırma projeleri unutulmuş, yerine yanmış arazinin üzerine devasa bir otel dikilmişti. Yerinde gördüğümde, şaşkınlığım daha
